Deadly Tsunami 3

Een inwoner van een dorpje heeft, op een veilig heuveltje, gefilmd hoe het water zijn huis verzwelgt. Om hem heen hoor je het gejammer van andere dorpsbewoners. Iedere keer als er een huis wordt versplinterd neemt het volume van het gejammer toe.

Het is een verbijsterende opname. Tijdens het kijken dienen zich steeds weer nieuwe vragen aan. Zou ik dat kunnen, filmen hoe mijn leven wordt verwoest? Zou ik een rubber dopje op mijn oog kunnen drukken en scherp stellen terwijl de dood door mijn straat raast?

Ik denk het niet. Jaren geleden zag ik een foto van een ramp tijdens een vliegshow. Een straaljager beukt als een brandende vuurbol dwars door het publiek. Op 1 van de foto’s zie je een man, 2 seconde voor hij wordt verkoold.

Hij fotografeert het vuur dat op hem af rolt. Het moet blijkbaar in je zitten. Een andere vraag die zich aandiende: wie had die foto van de man genomen en hoe ging het met hem?

Het filmpje van de tsunami doet veel met mij. Als ik het de eerste keer zie voel ik een lichte teleurstelling. Het gaat allemaal zo rustig. Ik realiseer mij dat ik in de laatste jaren een beetje verwend ben geraakt als het om tsunami’s gaat. In rampenfilms rollen ze als een muur van water op een goed verlichte stad af.

Ik mis het kikkerperspectief uit de films. Het drama. De vader met 2 kinderen. Zij likken alle drie aan een ijsje. Dolby-surround gerommel, de verbaasde blik achterom en dan een flatgebouw van water. Een shot van een vallend ijsje en iets later in de film een aanspoelende schoen die wij herkennen als de schoen van de vader.

Nu, bij dit filmpje moest ik alles zelf invullen. Ik moest het leed er zelf bij verzinnen, zonder dat het al voor mij overzichtelijk in cliffhangertjes was gemonteerd. Dat viel niet mee. Het gegil van de omstanders maakte nog de meeste indruk op mij. De eerste keer begreep ik het gegil als diepe wanhoop. Het was Japans gegil.

Bij buitenlands gegil moet je altijd op je hoede zijn. Toen ik, een jaar of 35 geleden, samen met een groep Marokkanen kantoren schoonmaakte, schrok ik van hun plotselinge geschreeuw. Ik trapte er steeds weer in. Iedere keer als ik dacht: “nu gaan ze elkaar vol op de bek slaan”, dan omarmden zij elkaar en werd er opeens hard gelachen.

Het tsunami filmpje dook opeens ook op bij CNN. Weer keek ik, weer zag ik het water, rusteloos zoekend naar het laagste punt, achteloos boompjes ontwortelen. Weer hoorde ik het begeleidend geschreeuw, nu echter met de vertaling in beeld. 

Er stond niet: “ohh ik was net een ontbijtkoek aan het bakken” of “wat vreselijk, ik had net het huis schoongemaakt”. Ik las: “Ren harder!! Harder rennen! Kom op, harder, harder!!”

Tientallen keren had ik het filmpje gezien en nu pas begon ik te zoeken naar iets hollends. Dat werd gevonden. Een mannetje rent voor de golf uit. Eindelijk suspense. Zet er een muziekje onder en je hebt een scène uit een film. Net als in een film is de afloop onduidelijk. Vlak voordat het water over hem heen spoelt verdwijnt hij achter een heuveltje. Het beeld gaat op zwart.

Even later verschijnen er op GeenStijl foto’s van het hollende mannetje. Met rode pijlen er bij. Volgens het bericht gaat het goed met hem. Die golf heeft in 1 klap zijn leven veranderd. Over 8 jaar is hij als speciale genodigde bij de première van Deadly Tsunami 3.

De beroemdste overlevende van de tsunami zal een zwart pak dragen en samen met 1200 Amerikanen kijken hoe Charlie Sheen zijn leven speelt. Hij ziet zichzelf hollen, dit keer met prettige muziek er bij. Hij roept steeds: I’m winning!!

Zo erg is het al. Tijdens een ramp ben je wanhopig op zoek naar de eventuele film om in godsnaam maar iets te voelen.