Dyslexie is door de jaren heen verschillend gedefinieerd. Momenteel is de definitie van de Gezondheidsraad (1995) gangbaar: 'De commissie spreekt van dyslexie wanneer de automatisering van woordidentificatie (lezen) en/of schriftbeeldvorming (spellen) zich niet, dan wel zeer onvolledig of zeer moeizaam ontwikkelt.' Deze definitie legt de nadruk op dyslexie als automatiseringsprobleem. Kenmerkend voor dyslexie is dat het een hardnekkig probleem is. Leerlingen met dyslexie hebben niet alleen problemen bij het leren lezen en spellen, maar ook bij het vlot kunnen lezen. Dyslectische leerlingen houden hun hele school- en studieloopbaan last van hun handicap. Door ICT-ontwikkelingen, zoals spraaktechnologie, komen wel steeds meer hulpmiddelen beschikbaar.
Sinds de start van het zogeheten Masterplan Dyslexie in 2003 is er gewerkt aan een brede aanpak van dyslexie in het onderwijs. Zo zijn er protocollen ontwikkeld voor de onder- en bovenbouw van het primair onderwijs, speciaal basisonderwijs, voortgezet onderwijs en middelbaar beroepsonderwijs. Een protocol vormt de leidraad voor een school bij het maken en uitvoeren van een dyslexiebeleid en de signalering en aanpak van dyslexie bij individuele leerlingen. Scholen kunnen dyslectische leerlingen op veel manieren tegemoet komen. Een vuistregel bij die hulp is dat de taak zelf, dus het lezen en spellen, centraal moet staan.
Voor scholen en ouders staan verschillende websites ter beschikking waarop veel informatie is gebundeld. Zie bijvoorbeeld http://dyslexiecentraal.nl.
geselecteerde link
Leerkrachten en leesspecialisten (intern begeleiders, remedial teachers, dyslexiecoaches, logopedisten) die handvatten willen voor het signaleren en effectief begeleiden van leerlingen met lees- en spellingproblemen in het…
